Miejska Biblioteka

Spis treści:

1. WPROWADZENIE. Dookreślanie znaczeń i budowanie systematyki dydaktyki specjalnej
2. ROZDZIAŁ 1. Dydaktyka specjalna w poszukiwaniu wzorców – współczesne tendencje w edukacji źródłem uogólniających inspiracji
3. 1.1. Wzorzec pierwszy – edukacja z równym prawem dostępu
4. 1.2. Wzorzec drugi – edukacja zróżnicowana
5. 1.3. Wzorzec trzeci – edukacja do uczestniczenia
6. 1.4. Wzorzec czwarty – edukacja diagnostyczna
7. 1.5. Wzorzec piąty – edukacja ku podmiotowości
8. 1.6. Wzorzec szósty – edukacja w integrującej przestrzeni
9. 1.7. Wzorzec siódmy – edukacja w harmonizowaniu
10. 1.8. Wzorzec ósmy – edukacja profesjonalna
11. 1.9. Wzorzec dziewiąty – edukacja wyzwalająca
12. 1.10. Wzorzec dziesiąty – edukacja z optymizmem pedagogicznym
13. ROZDZIAŁ 2. Wzorce dydaktyki specjalnej – budowanie konstruktu wyjaśniającego rzeczywistość edukacyjną
14. 2.1. Wzorce dydaktyki specjalnej w kategorii UCZEŃ – potrzeby edukacyjne, uczestniczenie, podmiotowość, dynamizm rozwojowy
15. 2.1.1. Edukacja diagnostyczna
16. 2.1.2. Edukacja do uczestniczenia
17. 2.1.3. Edukacja ku podmiotowości
18. 2.1.4. Edukacja wyzwalająca
19. 2.2. Wzorce dydaktyki specjalnej w kategorii WARUNKI – podstawy prawne, zróżnicowane formy kształcenia, integrująca przestrzeń
20. 2.2.1. Edukacja z równym prawem dostępu
21. 2.2.2. Edukacja zróżnicowana
22. 2.2.3. Edukacja w integrującej przestrzeni
23. 2.3. Wzorce dydaktyki specjalnej w kategorii NAUCZYCIEL – profesjonalizm, relacje edukacyjne, optymizm pedagogiczny
24. 2.3.1. Edukacja profesjonalna
25. 2.3.2. Edukacja w harmonizowaniu
26. 2.3.3. Edukacja z optymizmem pedagogicznym
27. ROZDZIAŁ 3. Kanony dydaktyki specjalnej – wyłonienie, nazwanie i implikacja badawcza
28. 3.1. RÓŻNICOWANIE – z perspektywy kategorii edukacyjnej UCZEŃ
29. 3.2. DOSTOSOWYWANIE – ze względu na kategorię edukacyjną WARUNKI
30. 3.3. HARMONIZOWANIE – z perspektywy kategorii edukacyjnej NAUCZYCIEL
31. 3.4. Wzorce i kanony dydaktyki specjalnej – systematyzacja przestrzeni edukacyjnej i obszary poszukiwań badawczych
32. 3.4.1. RÓŻNICOWANIE – przykładowe obszary badawcze w kategorii UCZEŃ
33. 3.4.2. DOSTOSOWYWANIE – przykładowe obszary badawcze w kategorii WARUNKI
34. 3.4.3. HARMONIZOWANIE – przykładowe obszary badawcze w kategorii NAUCZYCIEL
35. ROZDZIAŁ 4. Prawidłowości dydaktyczne i różnorodność w edukacji – od źródeł do aktualnych koncepcji
36. 4.1. Dydaktyka jako obszar poznawania prawidłowości procesu nauczania–uczenia się – tradycja i aktualne poszukiwania
37. 4.1.1. Konstruktywistyczna wizja edukacji – budowanie reprezentacji świata w umysłach uczniów
38. 4.1.2. Uczenie się w aspekcie procesów regulacji – uczenie się jako sterowanie poznawcze
39. 4.1.3. Poznawanie stylu uczenia się – źródła świadomego podnoszenia jakości działań dydaktycznych
40. 4.1.4. Neurodydaktyka, dydaktyka kognitywistyczna – rozpoznawanie uczenia się przyjaznego umysłowi
41. 4.1.5. Socjologia edukacji – uczeń w kontekstach społecznych
42. 4.2. Kilka wątków historycznych – od praktyki wychowania do wypracowywania paradygmatu pedagogiki specjalnej jako dyscypliny naukowej
43. 4.3. Trudności w uczeniu się a potrzeby specjalnych świadczeń edukacyjnych – między 1978 a 2005 rokiem
44. 4.4. Specjalne potrzeby edukacyjne – próba redefinicji i zarysowania koncepcji
45. 4.5. Jedność w różnorodności – zróżnicowany system edukacji dla wszystkich
46. ROZDZIAŁ 5. Stałość i zmienność w dydaktyce specjalnej – obszary interpretacji
47. 5.1. Potrzeby edukacyjne – propozycja wyjaśnienia w kategoriach stałości w dydaktyce specjalnej
48. 5.1.1. Ciekawość poznawcza – potrzeba aktywności poznawczej
49. 5.1.2. Poczucie własnej wartości – potrzeba akceptacji siebie
50. 5.1.3. Komunikacja interpersonalna – potrzeba porozumiewania się
51. 5.1.4. Eksploracja poznawcza – potrzeba badania i eksperymentowania
52. 5.1.5. Podatność zadaniowa – potrzeba rozwoju i satysfakcji zadaniowej
53. 5.2. Dydaktyka specjalna – początki, definicje
54. 5.3. Przedmiot dydaktyki specjalnej
55. 5.4. Zasady dydaktyki specjalnej – jedność w różnorodności edukacyjnej
56. 5.4.1. Zasada różnicowania potrzeb edukacyjnych uczniów
57. 5.4.2. Zasada dostosowywania procesu nauczania–uczenia się
58. 5.4.3. Zasada harmonizowania relacji i kontekstów edukacyjnych
59. ROZDZIAŁ 6. Swoistość dydaktyki specjalnej – odniesienia, relacje i poszukiwania empiryczne
60. 6.1. Wyłanianie się obszarów dydaktyki specjalnej
61. 6.2. Dydaktyka specjalna – rozpoznawanie relacji i nadawanie znaczeń
62. 6.2.1. Pedagogika specjalna i dydaktyka specjalna a pedagogika ogólna i dydaktyka ogólna
63. 6.2.2. Pedagogika specjalna a dydaktyka specjalna
64. 6.2.3. Dydaktyka ogólna a dydaktyka specjalna
65. 6.3. Konstrukt naukowego poznawania rzeczywistości edukacyjnej
66. 6.4. Niektóre obszary dydaktyczne w zrealizowanych projektach badawczych młodych naukowców
67. 6.4.1. Różnicowanie potrzeb edukacyjnych uczniów
68. 6.4.2. Dostosowywanie procesu nauczania–uczenia się
69. 6.4.3. Harmonizowanie relacji i kontekstów edukacyjnych
70. ROZDZIAŁ 7. Systematyka dydaktyki specjalnej – propozycje konwencji dla projektowania dydaktyk specjalistycznych
71. 7.1. Uczestnicy procesu kształcenia specjalnego – niektóre klasyfikacje ze względu na kanon RÓŻNICOWANIE
72. 7.2. Populacja uczniów objętych specjalnymi potrzebami różnicowania, dostosowywania i harmonizowania
73. 7.3. Stopień segregacyjności uczniów wymagających specjalnej realizacji ich potrzeb edukacyjnych
74. 7.4. Systematyka – dydaktyka specjalna a dydaktyki specjalistyczne
75. 7.4.1. Dydaktyki specjalistyczne zdefiniowane
76. 7.4.2. Dydaktyki specjalistyczne niezdefiniowane
77. 7.4.3. Dydaktyki specjalistyczne niedookreślone
78. 7.5. Dydaktyka specjalna – istotne parametry kanonu DOSTOSOWYWANIE procesu nauczania–uczenia się
79. 7.6. Dydaktyka specjalna – ujęcie z perspektywy kanonu HARMONIZOWANIE relacji i kontekstów edukacyjnych
80. ROZDZIAŁ 8. Wybrane koncepcje pogłębiające interpretacje wzorców dydaktyki specjalnej
81. 8.1. Afirmujący model niepełnosprawności – doświadczanie pozytywnego poczucia siebie jako osoby z niepełnosprawnością
82. 8.2. Edukacja włączająca – rozszerzenie uczestnictwa w powszechnej edukacji
83. 8.3. Kultura niepełnosprawności – odkrywanie prawdziwego życia osób z niepełnosprawnością, ich nadziei, poczucia szczęścia i pomyślności życiowej
84. 8.4. Normalizacja – zwiększanie świadomości społecznej, niwelowanie uprzedzeń, stygmatów, marginalizacji osób z niepełnosprawnością
85. 8.5. Paradygmat niepełnosprawności – poszukiwanie rzetelnych konstruktów zespalających psychologię pozytywną i niepełnosprawność
86. REKAPITULACJA. Definicje i niektóre tezy do refleksji dydaktycznej
87. BIBLIOGRAFIA
88. O AUTORCE

Zobacz spis treści

---